تبادل
لینک هوشمند
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت:
نحوه شهادت شهید ابراهیم جهان بین معاون گردان حمزه سید الشهدا از لشکر 25 کربلا، از زیان یکی از همرزمانش
تقدیم به شهید ابراهیم جهان بین معاون گردان حمزه سیدالشهدا
مهتاب بی رمق تنها چراغ روشن دشت بود .ناگهان انفجار های پیاپی ، زلزله ای به پا کرد . همه بچه ها از خواب پریدند . دشمن داشت منطقه را شخم می زد . آتش تهیه دشمن شامل هر چیزی می شد . گلوله ی تانک و توپ، موشک های کاتیو شا و مینی کاتیو شا و انواع و اقسام خمپاره . عراقی ها برای آن که در پذیرایی از بچه ها چیزی کم نگذاشته باشند . حتی از شلیک گلوله های شیمیایی عامل اعصاب هم دریغ نکردند. این شدت آتش از تک احتمالی حکایت می کرد . طبق شواهد موجود می بایست خیلی سنگین نیز باشد . بچه ها خیلی راحت درو می شدند . مثل برگ هایی که اسیر پنجه های نا مهربان پاییز می شوند. گوشه ای را نمی شد پیدا کرد که چند نفر مجروح و یا حتی شهید در آن نباشد . بوی خون ، دود ، گوشته سوخته و باروت و طعم گزنده ی گاز شیمیایی هوا را پر کرده بود . هیچ جا از گزند ترکش و آتش در امان نبود . آن قدر گلوله می ریخت که زاغه ی مهمات در حال سوختن بهترین جان پناه بود .
تیغ برنده ی آفتاب شروع کرد به جراحی شب و حکومتش را مسیطر کرد . خورشید از همان اوایل صبح سوزنده بود . درست مثل تاول ها و دمل هایی که سراسر پوست دست و صورت بچه ها را پر کرده بود . ابراهیم با همان کلاه حصیری و سترنی اش و پیراهن ورزشی شماره ی 13و جوراب ورزشی قرمز رنگی که تا ساق پا روی شلوار خاکی اش کشیده بود به جا سرک می کشید و از هر جای خاکریز بالا می رفت تا با دوربین منطقه را سبک و سنگین کند . روی خاکریز های کوتاه ،بچه ها سنگر گرفته بودند . درست می دید ، دشمن حمله ی بزرگی را برای پس گرفتن مجنون شروع کرده بود . صدای شلیک تانک ها یکی بعد از دیگری شنیده می شد ، برخورد گلوله های تانک با خاکریز صدای هولناکی داشت . گلوله داشت دل خاک را می شکافت و جلو می آمد . درست مثل این که دارد خاک را می خورد . دوشکا های روی تانک، کار گلوله ی سنگین را تکمیل می کردند . تیر تراش روی خاکریز و نابودی هر جنبنده ای که روی آن قرار داشت، وظیفه ی آن ها بود .
صدای مهیب دوشکاها فاصله ی بین شلیک های وحشتناک تانک ها و انفجار گلوله های آن را پر می کردند . عراقی ها در فاصله ی 200 یا 300 متری پشت خاکریز دو طرف جاده خیمه زده بودند . ابراهیم آرپی جی را برداشت و شروع کرد به شلیک گلوله ، آن قدر آر پی جی شلیک کرد که از گوش هایش خون جاری شد . کوچک ترین حرکت روی جاده غیر ممکن بود عراقی ها هر چیزی را که می دیدند به گلوله می بستند . حالا دیگر نوبت گلوله های نامرد خمپاره ی60 بود که بر سر بچه ها می ریخت . بی صدا اما مهلک و کاری. جنگ، تن به تن شده بود و حتی تن به تانک . « حجت نعیمی » با تانک برای بچه ها مهمات آورده بود . همه به سمت جعبه ی گلوله های کلاش هجوم بردند . اما یک گلوله ی خمپاره همه را غافلگیر کرد.« عبدی » بی سیم چی گردان و« نور علی » فرمانده ی گروهان 2 زخمی شدند .
ابراهیم نگران بچه های گردانی بود که در محاصره افتاده بودند ولی نمی توانست کاری بکند . نعیمی پرید توی تانک و به طرف عراقی ها هجوم برد . ولی چند ثانیه بعد صدای انفجار و بعد دود از تانک بلند شد . همه ساکت شدند . ابراهیم به ساعتش نگاه کرد . 30 :10 بود . وضع بچه ها تعریفی نداشت اکثر بچه ها یا شهید شده بودند و یا به سختی مجروح . ابراهیم با چشم هایش به دنبال یک آدم سرپا می گشت . مجید را پیدا کرد . اگر چه مجروح بود ولی می توانست راه برود . یک قبضه پلارمین را برداشت و به مجید داد و گفت : با آتش پلارمین نگذار عراقی ها جلو تر از این بیایند . صدای یک بالگرد هر دو را در جای شان خشک کرد . به آسمان نگاه کردند . و منتظر بودند تا این هیولای آهنی بر سرشان خراب شود . بالگرد شروع کرد به تیر اندازی کردن . «آیت» و «علیرضا» با همان سن و سال کم ، چابک و سریع به طرف ضد هوایی دویدند . آیت به سرعت دسته هدایت را می چرخاند تا هدف گیری کند و علیرضا نیز پدال را برای شلیک می فشرد . یکی از دو لوله ی پدافند کار نمی کرد . بالگرد از مسیرش منحرف شد و بچه ها چند لحظه ای از گزند تیر ها و موشک ها یش در امان ماندند .
صدایی از بی سیم به گوش رسید عبدی با همان دست های زخمی و خونی گوشی را برداشت . ابراهیم نگاهی به اطراف انداخت . جز چند کلاش و مقداری فشنگ چیزی برایشان نمانده بود . آقا محسن فرمانده ی گردان از آن طرف بی سیم دستور داد بچه ها عقب نشینی کنند . ابراهیم به بچه ها اشاره کرد بروند عقب و خودش شروع کرد به نصف کردن پلاک شهدا . روی جاده ی شهید« اقارب پرست » با عراقی ها برخورد کردند .دشمن نیروهای گردان های مالک و مسلم را دور زده بود و حالا از روی جاده ی اقارب پرست در حال پیش روی بود. ابراهیم فریاد زد: « برمی گردیم عقب » ولی خودش شروع کرد به تیر اندازی به طرف جلو تا بچه ها فرصت عقب نشینی را داشته باشند . خاکریز اول را عراقی ها گرفته بودند حالا به طور کامل در محاصره قرار داشتند . از هر طرف گلوله می بارید . ابراهیم داد زد: «محسن، محسن، ابراهیم» .« محسن، محسن، ابراهیم» .« محسن جان ! ما محاصره شدیم مفهومه ؟» کسی از آن طرف بی سیم داد زد:« بزنید به آب ، مفهومه ابراهیم جان ! » همه به آب زدند .
بین جاده ی یک و دو و سه آب بود و نیزار ؛ فقط همین . از جاده ی 2تا3 پر بود از نیزارهای پراکنده . عراقی ها هم که مدام تیر اندازی می کردند. در میان مرداب دوباره سر و کله ی پیک آهنی پیدا شد . مجید داد زد : « بهتره بریم زیر آب و گرنه تیکه تیکه ی مان می کنه » . همه رفتند زیر آب و بالگرد رد شد . همه بیرون آمدند اما انگار این لعنتی دست بردار نبود . کرکس فلزی چرخی زد و برگشت و بچه ها دوباره مجبور شدند به زیر آب بروند . بخیر گذشت بالگرد عراقی متوجه آنها نشد . از آب گذشتند و به نیزار خشک رسیدند . خیلی از بچه ها برای این که بتوانند بهتر شنا کنند ، پوتین ها را از پایشان در آورده بودند و حالا نی های سوخته و شکسته بلای جان پاهای برهنه ی آن هاشده بود . تشنگی و خستگی و گرسنگی و حالا نی های خنجری که اندک خون بچه ها را می مکیدند . ابراهیم به مجید که خون از زخم کمرش بیرون می زد ، گفت : « برو ببین ما کجاییم » مجید رفت و برگشت و گفت : « با لهجه غلیظ عربی حرف می زنند . عراقی اند . » ابراهیم خوب می دانست معنی این حرف چیست ؛ محاصره کامل شده بود . جاده ی سیدالشهدا نیز دست عراقی ها افتاده بود . به داخل نیزار خزیدند . تنها جای امنی بود که داشتند. آن قدر خسته بودند که بلافاصله خواب شان برد . پلک های ابراهیم به سختی باز می شد ولی به هر ترتیبی بود بیدار شد هوا تاریک بود بقیه را بیدار کرد . 10 نفر بیشتر نبودند . نماز را خواندند، بعد تشهد و سلام . فرمانده رو کرد به بچه ها و گفت : اگر موافق باشید به کمک تاریکی شب از محل خارج شویم . همه قبول کردند و سینه خیز به حرکت در آمدند ناگهان صدای خشک گلنگدن همه را میخکوب کرد . سرباز عراقی شروع کرد به تیراندازی . درست بالای سر مجید ایستاده بود . ابراهیم خیلی آرام سر یکی از بچه ها را لمس کرد و با اشاره به او دستور عقب نشینی داد . با همان حالت سینه خیز به عقب رفتند و در دل نیزار آرام گرفتند . آن قدر خسته بودند که خیلی زود خوابیدند. چرت یکی دو ساعت قبل، خیلی کوتاه بود.
در گرگ و میش هوا ، ابراهیم بچه ها را برای رفتن آماده کرد. از نیزار ها خارج شدند . ابراهیم چند سنگر را دید که درست روبروی آنها قرار داشت. می دانست عبور از آنها یعنی تلف شدن همه ی بچه ها . روکرد به بچه ها و گفت :« من با عراقی ها درگیر می شوم و شما در این فرصت ، از جاده عبور کنید . اول زخمی ها رد بشن .» کمی مکث کرد و گفت : « اگر برایم اتفاقی افتاد، رضا گروه را هدایت می کند. » ابراهیم داشت به بچه ها می فهماند که باید بدون او بقیه ی راه را بروند . هیچ کس حرفی نزد . ابراهیم بلند شد و به سمت سنگر های عراقی هجوم برد. حجم آتش از جانب عراقی ها آن قدر زیاد بود که بچه ها نتوانستند از جایشان بلند شوند . ولی ابراهیم حجم نی ها را می شکافت و به جلو می رفت . هر چه ابراهیم جلو تر می رفت، از تیراندازی عراقی ها کاسته می شد . وقتی ابراهیم به جاده رسید دیگر هیچ تیری از عراقی ها شلیک نمی شد . بچه ها بلند شدند تا خودشان را به آن طرف جاده برسانند . هنوز چند نفری از جاده عبور نکرده بودند که از دو طرف مورد حمله قرار گرفتند . چند تیر از سوی ابراهیم شلیک شد ولی زود قطع شده بود چه اتفاقی افتاده بود. وقتی عراقی ها از سمتی که ابراهیم پوشش داده بود. به بچه ها نزدیک شدند . همه فهمیدند که فرمانده ی شجاعشان به شهادت رسیده است .
حلقه ی محاصره تنگ تر و تنگ تر شد و بچه ها که بی سلاح بودند چاره ای جز تسلیم شدن نداشتند و سربازان عراقی مثل لاشخور ها به سربچه ها ریختند و همه را روی جاده جمع کردند . یکی از سربازان عراقی مجید را به کناری کشید و شروع کرد به تیراندازی به طرف او . گلوله ها یکی بعد از دیگری به کنار پاهای او اصابت می کرد. سرباز عراقی سعی داشت روح مجید را در هم بکوبد . عراقی ها ضیافت مشت و لگد و قنداق تفنگ به راه انداختند . ناگهان فریادی از پشت سرگروه بلند شد. یک عراقی همه را به رگبار گلوله بست . نورالله ، رضا . اسماعیل از همه زودتر به روی زمین افتادند . مجید به داخل آب خیز برداشت افسر عراقی بر سر عراقی مهاجم داد زد و به طرف گودال دوید . او باید از اسرا اطلاعات می گرفت . افسر عراقی اول پاهایش را روی زخم مجید فشار داد . ولی بعد ، او را از داخل آب به بیرون کشید . نورالله هم زنده بود ولی بقیه شهید شده بودند. درست کنار جاده .چشمان نگران مجید به دنبال ابراهیم بود . ولی ابراهیم آن طرف تر ، روبه قبله شهید شده بود .
نظرات شما عزیزان:
